Het MMT tijdens COVID-19

Categorie: Regionaal

Het Mobiel Medisch Team van het Traumacentrum Zuidwest-Nederland wordt ingezet wanneer er bij een ongeval direct en ter plekke specialistische medische zorg nodig is. Alle hulpverleners zijn naast hun reguliere opleiding specifiek opgeleid en getraind voor het verlenen van (pre-hospitale) spoedeisende medische hulp en hebben ervaring met het werken onder moeilijke omstandigheden. Robert Jan Houmes, medisch coördinator bij het MMT, vertelt welk effect het coronavirus heeft op het dagelijkse werk van het MMT.

‘We zijn een klein team wat voelt als familie en omdat we 24/7 inzetbaar zijn, heeft onze thuisbasis, het helistation op Rotterdam the Hague Airport, een soort huiskamerfunctie. Het samenkomen in een huiselijke setting tussen meldingen en diensten door is wezenlijk veranderd sinds de uitbraak van COVID-19 in Nederland. We passen namelijk al langer dan voorgeschreven vanuit de regering de ‘1,5 meter afstand’ regel toe in ons dagelijks werk. Vanaf het begin van de uitbraak hadden we in de gaten dat als we ziek zouden worden en elkaar zouden besmetten, er niemand was die onze taak dan kan overnemen. Dat kwam ook doordat er bij het MMT team in Amsterdam tijdens een klein afscheidsfeestje van een collega vlak voor de opgelegde maatregelen vanuit de overheid, een aantal collega’s waren besmet met COVID-19. Het wegvallen van een aantal collega’s heeft grote impact op MMT-teams. Elke dienst werkt er een medisch specialist (anesthesioloog of traumachirurg), een gespecialiseerde verpleegkundige en een piloot. We kunnen niemand missen. Het coronavirus heeft in die zin dus een groot effect op onze levensstijl en werkwijze. We zijn ons veel meer bewust van onze kwetsbaarheid en daarom doen we er alles aan om kruisbesmetting te voorkomen.’

BETTER SAFE THAN SORRY

‘Het werk is totaal anders geworden door het dragen van persoonlijke beschermingsmiddelen (PBMS’). We kunnen in de lucht de ‘1,5 meter afstand’ regel niet hanteren. Daarvoor is simpelweg te weinig ruimte in de helikopter en daarom dragen we mondmaskers. Niet zozeer omdat we bang zijn dat we besmet worden door patiënten, maar omdat we ons team willen beschermen. Die mondmaskers zijn hinderlijk. Je vizier van je helm beslaat en je kan daarnaast minder goed doorademen. De afgelopen dagen was het heel mooi weer en dan is het ook warm in de cockpit. Het dragen van een mondmasker is in de heli fysiek zwaarder dan normaal. Zodra we in de buurt van patiënten komen, hijsen we ons in beschermende kleding. In het ziekenhuis beschermen de artsen en verpleegkundigen zich met schorten. Dat is voor ons niet handig. Als de wind buiten onder een schort slaat zijn we net Marilyn Monroe en zit het schort tot onder je oren. Daarom dragen wij witte overals. Moet je voorstellen dat we, eenmaal geland met de heli, in witte overals over straat rennen. Dat was ondenkbaar voor de coronacrisis!’

TROTS

‘Het team doet het fantastisch! We hebben nog steeds geen zieken in het team, althans niet COVID-19 gerelateerd en iedereen is onveranderd gemotiveerd. Niemand is bang en iedereen doet wat nodig is. We worden tijdens meldingen wel geconfronteerd met de gevolgen van het coronavirus. We komen bij patiënten die een harsttilstand gekregen hebben omdat ze al drie dagen pijn op de borst hadden, maar te bang waren om contact op nemen met een arts. Dat is heel confronterend. Zéker omdat het niet had gehoeven. Ik vind het knap dat we goed overeind blijven en ons met niet aflatende energie aanpassen aan alle veranderingen. De afgelopen weken veranderde onze werkwijze soms dagelijks. De ene keer moesten we ons zo beschermen, de dag erna was er een ander mondkapje vereist. Niemand moppert en volgt trouw alle wijzigingen op.’

MAATWERK

‘Iedereen denkt mee en is creatief in het zoeken naar oplossingen. Zo waren we bijvoorbeeld op zoek  naar een bril die ons goed beschermt en waar we geen last van hebben. In het ziekenhuis gebruiken ze een spatbril, maar wij liggen soms ondersteboven in een auto zorg te verlenen en dan voldoet deze niet. Eén van de teamleden is op zoek gegaan naar een beschermende bril die wel bij ons werk past. Hij kwam op een gegeven moment terecht in de bouwmarkt en zag daar iets wat heel goed zou kunnen werken. De filiaalhouder heeft vervolgens zijn best gedaan om dit type bril voor ons te verzamelen bij andere filialen in de regio. Een ander teamlid heeft contact opgenomen met de directeur van 3M, ook een leverancier van beschermende brillen. Dat bedrijf heeft vervolgens stapels brillen naar ons opgestuurd en heeft er zelfs niets voor gerekend. We doen uiteraard zoveel mogelijk mee met de PBM’s die gebruikt worden in het Erasmus MC, maar soms moet het net even iets anders omdat ons werk afwijkt.’

OOG VOOR ELKAAR

‘We missen twee van onze collega’s die intensivist zijn en sinds de coronacrisis fulltime op de volwassenen IC werken. Dat betekent dat een gedeelte van het team meer moet werken om deze lege plekken in te vullen. We missen het teamverband omdat we hen al een tijdje niet hebben gezien. Normaal gesproken is de keukentafel voor ons de plek waar we polsen bij elkaar hoe het écht gaat. Dat kan nu niet. We hebben nu oog voor elkaar in een iets kleiner verband, met het team waarmee je in dienst bent en minder met het team wat de dienst overneemt. We zijn gelukkig nog met genoeg dokters en verpleegkundigen om alle diensten in te vullen. Zelfs als we twee teamleden missen. De chirurgen uit ons team kunnen nu niet opereren omdat de operatiekamers gesloten zijn vanwege het coronavirus en daardoor kunnen zij weer meer diensten werken op de heli. Dat is prima opgelost zo.’

ATTENT

‘Familie, vrienden maar ook geïnteresseerde buitenstaanders vragen vaker dan normaal hoe het met ons gaat. We krijgen daar soms een beetje plaatsvervangende ‘coronaschaamte’ van, want zo erg is het niet bij ons. Het is niet vreselijk, het is alleen anders dan normaal en daardoor bijzonder. We hebben als team al taart gekregen en er zijn orchideeën gebracht voor alle teamleden. Zo attent, maar ergens ook niet nodig. Al die aandacht voelt soms ongemakkelijk omdat we ‘gewoon’ ons werk doen. We hebben ons daar ook hard voor gemaakt, dat we als MMT werkzaam zouden blijven in onze zorgregio. Helemaal in het begin van de COVID-19 uitbraak was er even sprake van dat alle artsen en verpleegkundigen in de acute zorg nodig waren in het ziekenhuis. We hebben toen echt gezegd dat het MMT moet blijven draaien. Ook tijdens een coronacrisis krijgen mensen nog steeds een hartstilstand of beroerte buiten een ziekenhuis, zijn ze slachtoffer van een verkeersongeluk of vallen ze uit bomen. Koste wat kost, maar deze patiënten moeten snel geholpen worden. Ik ben er trots op dat dit is gelukt.’

BIJVANGST

‘Natuurlijk brengt elke crisis ons ook goede dingen. Ik denk dat het heel goed is dat het nu duidelijk is geworden dat we in de gezondheidszorg in een systeem werken waarin alles precies afgemeten is, alles op ’t randje georganiseerd. Dat we, als het uit de pas loopt zoals nu met een pandemie, we echt alles op alles moeten zetten om de zorgcontinuïteit te waarborgen. Ik hoop oprecht dat we hier van leren zodat we in de toekomst meer ruimte krijgen om de zorg altijd goed te kunnen organiseren. Meer aandacht voor de zorg in ons land is hard nodig, dat heeft deze coronacrisis wel bewezen.’

gepubliceerd op: 8 mei 2020