Interview Nienke Huijbregts

Categorie: Regionaal

In het gewone leven is Nienke manager van het Traumacentrum Zuidwest-Nederland. Nu tijdens de coronacrisis is ze daarnaast ook de bestuurlijk adviseur van het Strategisch Team van het Regionaal Overleg Acute Zorgketen Zuidwest-Nederland (ROAZ ZWN). We spraken Nienke over haar rol en dat van haar team in deze bijzondere tijd. Hoe ziet de wereld eruit nu leven en werken met het coronavirus de nieuwe werkelijkheid is?

‘De afgelopen weken zijn zo hectisch geweest dat je bijna niet meer kunt terughalen wat er belangrijk was vóór de coronacrisis. We hadden toen veel projecten lopen en we zaten vol in een transitie. In algemene zin is het zo dat het ROAZ steeds meer taken krijgt. Dat is al een paar jaar zo en dat vraagt om een herijking van onze taken. We waren als team bezig met belangrijke vragen als ‘waar zijn we nu precies van?’ en ‘waar gaan we ons op richten dit jaar en wat laten we los?’. Tijdens een heidag in februari hebben we dit met het team scherper gekregen. Grappig genoeg hadden we die dag ook een vooruitziende blik. We hadden namelijk een aantal bollen getekend met daarin onze belangrijkste taken. In één van de bollen stond ‘crisisbeheersorganisatie’. We hebben toen met het team de discussie gevoerd hoe we deze kernactiviteit moesten inpassen in het geheel. In het licht van de coronacrisis is hier geen discussie meer over mogelijk, we gaan er vol voor!’

Orde scheppen

‘Ik had op zondag 1 maart jl. net naar de persconferentie gekeken van het RIVM waarin o.a. bekend werd gemaakt dat er was besloten om het Beatrixziekenhuis in Gorinchem en de Lingepolikliniek in Leerdam preventief te sluiten. Ik had de televisie nog maar net uitgezet of Ernst Kuipers, voorzitter ROAZ Zuidwest-Nederland, belde me al op met de mededeling dat we een bericht voor onze ROAZ regio moesten voorbereiden. De dag erna was er sprake van mogelijk besmettingen in het Maasstad Ziekenhuis en toen ging het snel. Ik denk dat we een week later met het team, het stafbureau van het ROAZ ZWN, hebben besproken hoe we dit gaan aanpakken. Vorig jaar hebben we een grote regionale multidisciplinaire oefening gedraaid onder de naam Hollandse Griep, die met terugwerkende kracht akelig veel gelijkenis heeft met de werkelijkheid van nu, dus we wisten wat we moesten doen. De structuur die we aan het begin hebben neergezet is sindsdien al drie keer over de kop gegaan. Het wordt steeds meer en steeds groter. Je probeert elke dag weer orde te scheppen in de chaos, de informatie te stroomlijnen en de taken nóg scherper te krijgen. Er zijn zoveel integratievraagstukken. Je blijft proberen om in de chaos een structuur aan te brengen die ons helpt om koers te houden en die de ketenpartners het meest helpt.’

Balans

‘Het is best lastig dat we nu als team niet bij elkaar zijn. Een groot aantal mensen van het team werkt vanuit huis. We hebben gelukkig wel een eigen werkruimte bij het Landelijk Coördinatiecentrum Patiënten Spreiding (LCPS), maar daar proberen we met zo min mogelijk mensen te werken vanwege de 1½ meter maatregel. Ik vind het lastig dat ik de koppies niet kan zien van iedereen in mijn team. Je mist het persoonlijke contact, de prietpraat bij het koffieapparaat. Ik kan nu niet goed zien hoe mijn mensen in de wedstrijd zitten. Ik vind het belangrijk dat iedereen tijdig zijn rust pakt en daarom werken we hard om het team te kunnen uitbreiden. Ik bel ’s morgens en ’s avonds vanuit de auto wel mensen uit mijn team om in verbinding te blijven, maar de thuiswerkregel ervaar ik wel als een beperkende factor. Het is lastig om de balans te bewaren tussen mijn rol als crisismanager en manager van het team. Ik weet dat ik daar niet uniek in ben, want dat hoor ik terug van al mijn evenknieën in het land en de managers in het Erasmus MC. Laten we het zo zeggen, dat is een uitdaging!’.

Thuis

‘Kortom, mijn dagen zitten bomvol met overleggen voorbereiden, vergaderen, telefoontjes en appjes beantwoorden en het scannen van belangrijke mailtjes. Ik kan je zeggen dat dit niet past in een werkdag van 8 uur, maar daar heeft iedereen last van op dit moment. Ik ben de eerste weken meer dan fulltime bezig geweest omdat er zoveel opgestart moest worden. Afgelopen weekend was ik thuis en heb ik alleen even mijn mails bijgelezen. Ik dacht dit in 2 uur te doen, maar dat is onbegonnen werk met 130 ongelezen exemplaren. Na 4 uur ben ik gestopt! Als er iets dringends is, dan bellen of appen mensen me wel. Gelukkig is het thuis allemaal goed geregeld. Mijn vriend en dochtertjes van 4 en 2 jaar zijn gelukkig gezond. Ik vind het heerlijk om na een drukke dag thuis te komen en gezellig met mijn meiden wat te rommelen. Die hebben geen idee wat er in de buitenwereld aan de hand is. Zij maken zich alleen druk of het wel of niet gelukt is om een mooie tekening te maken, of het gezellig is en het gelukt is om hun veters te strikken. Dat is lekker landen hoor!’

Trots

‘Deze crisis brengt ons ook veel goeds als team. Ik zie dat er nog meer respect en oog is voor wat iedereen kan. We zijn geneigd om in de normale wereld gericht te zijn op ons eigen werk, maar nu moet je veel meer met elkaar verbinden. We moeten echt als team dingen opleveren in samenwerking met de GHOR bureaus en de ketenpartners. En wat ook zo geweldig is, we krijgen nu ineens in twee dagen zaken voor elkaar wat normaal gesproken nog niet eens lukt in twee maanden! Daar gaan we nog met heimwee aan terug denken. Je merkt juist nu in crisistijd de meerwaarde van de ROAZ’en. Zonder hen zou iedere zorginstelling zijn eigen ding doen, zonder afstemming in de keten. Als een huisarts het één doet, dan hebben wij het inzicht wat dit betekent op bijvoorbeeld de verpleeg- en verzorgingshuizen en ziekenhuizen. Je probeert ook met elkaar gezamenlijk beleid af te spreken. We hebben nu een enorme schaarste in persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM’s) en je wilt dat iedereen in de keten hier hetzelfde over denkt en elkaar helpt. Dat is precies de meerwaarde van het ROAZ.  Ik heb bewondering voor de bestuurders in deze crisis. Ze doen echt hun best om af te stemmen en elkaar te helpen. In onze zorgregio had het ROAZ al een stevige positie verworven en dat helpt enorm in deze tijd. Wat de eeuwige uitdaging blijft is het feit dat wij, het team, niet het ROAZ zijn. Wij ondersteunen het ROAZ, wij zijn niet de bestuurders of de ketenpartners. Het is onze taak om te zorgen dat er een goede afstemming en besluitvorming plaatsvindt. Los van het feit dat er altijd wat te wensen blijft, ben ik echt megatrots op mijn team!’

gepubliceerd op: 9 april 2020